Klastry komputerowe to inaczej mówiąc superkomputery, wykonujące skomplikowane zadania obliczeniowe w różnych dziedzinach. Używane są w wielu ważnych instytucjach na całym świecie, a także w Polsce. Przykładem może być NASA, a także Akademickie Centrum Komputerowe Cyfronet na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie zainstalowany jest tzw. Zeus. Jest on najwydajniejszym superkomputerem w naszym kraju i wielokrotnie był klasyfikowany w TOP100 na świecie. Klastry obliczeniowe tworzone są w różny sposób, zależny nie tylko od potrzeb poszczególnych naukowców, ale także od możliwości finansowych.
Można wyróżnić kilka typów klastrów. Pierwszym z nich są klastry niezawodnościowe. Podobnie jak inne, działają jako zespół komputerów. Jednak każda jednostka ma przydzielone zadanie. Ten klaster komputerowy wyróżnia się tym, że podczas awarii jednego z węzłów (komputera wchodzącego w klaster), jego funkcje automatycznie przejmują inne.
Wśród typów są także klastry wydajnościowe. Celem ich budowy jest powiększenie mocy obliczeniowej, kiedy jednostki realizują podzadania jakiejś większej operacji obliczeniowej. Nie oznacza to jednak, że pracują osobno. Są zespołem komputerów. Tego typu rozwiązania wykorzystywane są w wielu instytucjach na świecie.
Ostatnim typem są klastry równoważenia obciążenia, które także pracują jako zespół węzłów, lecz każdy z nich wykonuje własne operacje z puli zadań dla całego klastra. Dzięki temu pojedyncza jednostka jest w stanie realizować zadanie niezależne lub współpracować przy tych samych z innymi węzłami.
Działanie klastrów może wydawać się skomplikowane, bo składa się na nie wiele czynników. Używa się do nich różnych systemów, sprzętu czy rozwiązań, dzięki którym mogą skupić się na wyznaczonych zadaniach w jak najlepszy sposób. Superkomputery można też podzielić na klastry: aplikacyjne i systemowe oraz typu Single System Image i pozostałe, które także posiadają wiele przydatnych rozwiązań, wykorzystywanych na co dzień.